Enthousiast en vastberaden onderneem ik bijna dagelijks wel een paar acties richting onze emigratie. De druk neemt toe en de stapjes worden stappen. Het voordeel van weten wat je wil is dat je niet meer van de wijs te brengen bent. Twijfels horen daar ook bij.
Stiekem lig ik toch wel een wakker ’s nachts en stel mijzelf de gemene vraag Doe ik er wel goed aan?
Gemene vraag zeg ik omdat daar natuurlijk helemaal geen eerlijk antwoord op te vinden is.
Wie zal het zeggen. En dan komen de dooddoeners voorbij.  Komt tijd komt raad. De tijd zal het ons leren. 
Voor iemand die graag alle controle in handen heeft, weinig tot niets aan toeval overlaat, avontuur volledig uit haar vocabulaire gewist heeft, zijn dit  heuse beslissingen die mijn OCD brein nog maar nauwelijks trekt. En dat terwijl ik er zo ontzettend achter sta. Niets verwarrend is mij vreemd. En voordat u denkt dat ik wellicht mijn emigratie plannen moet vervangen voor een opname in de dichtstbijzijnde GGZ instelling , dit is volkomen normaal gedrag voor een twijfelachtige brein.
Het is geen verrassing. We praten er hier in huis al jaren over. Eigenlijk al vanaf onze trouwdag in 2005 Immers trouwen met een Deen roept nu eenmaal vragen op als “waar wil je zijn als het erop aankom ?  Waar wil je begraven worden? Nu zou je kunnen vermoeden dat ik hele andere plannen had dan een gelukkig leven hebben met mijn Deentje, maar ik kan u geruststellen. Het is de controle. Het avontuur uit sluiten. Niets aan toeval overlaten. De Deen wist het niet. Toen in 2005 had het hem waarschijnlijk kunnen jeuken, tegenwoordig denkt hij daar toch ook wel over na. Enfin zo eens in de zoveel jaar kwam dat weer te sprake, maar de laatste twee jaar hadden we soortgelijke gesprekken regelmatig. Niet omdat één van ons op omvallen staat, maar om totaal andere reden die ik hier (nog) niet wil motiveren.
En dan gaat de reis beginnen. Fasten your seatbelts lady’s and Gentleman, this trip is about to take off.  Waar willen we wonen ?  Gaan we richting familie  of gaan we lekker eigenwijs aan de andere kant zitten. Gaan we voor moedertje Deen zorgen bij haar in de buurt of halen we haar gewoon richting ons?  Gaan we kopen of huren, gaan we werk zoeken daar of gaan we reizen.
De pro’s en cons vliegen hier tegen de dakpannen aan. Zo’n 2 jaar hebben we erover gedaan om tot feitelijke beslissingen te komen. Dat ligt vooral niet aan de Deen, want ik had hem op onze eerste date al goed ingeschat. Where ever you lay your head thats your home. En precies zo is het.
Maar nu is het dan zover. En het enthousiasme heeft ook mij aangestoken en ik accepteer dat wat ik niet veranderen kan.
De woning te koop ( morgen ) de kijkdagen ingepland.  Het verhuisbedrijf geregeld. De noodzakelijke verplichtingen en paperassen onderzocht. I’m good to go. Nou ja bijna dan.
Want van één ding ga ik nog de nodige stress krijgen. Inpakken. Heeft iemand enig idee wat een godvergeten shitload klus dat is ? En dan druk ik mij nog heel zachtjes uit.  Maar op 1 april zeg ik tot ziens.  Tot ziens tegen dit ongelofelijke fijne huis. Het huis wat me rust, liefde en vertrouwen gaf. Het huis wat mijn thuis was. Tot ziens tegen mijn vrienden. Mijn vrienden waar ik lief en leed mee deel, waar ik kan schuddebuiken van het lachen, vloeken als een bootwerker en huilen als een puber met hartzeer. Vrienden waar ik altijd mezelf was. Tot ziens tegen Nederland. Het land van het Oranje elftal, waar ik nog harder  voor schreeuwde dan de gemiddelde kerel. Nederland waar mijn wieg in Rotterdam stond, mijn afbreuk in Capelle en mijn wederopbouw in Brabant.
Tot ziens.