Het is alweer veel te lang geleden dat ik heb geblogd. Door uiteenlopende redenen. Meestal probeer ik mijn blog gezellig,  grappig of gewoon casual te houden. En de laatste tijd ben ik met alles behalve die bovenstaande zaken bezig.

Natuurlijk heb ik leuk en grappig in mijn leven. Casual ook zeker.  Maar toch ook wel wat negatieve zaken.
Ik verwacht dat ik, in deze periode van Covid19 niet de enige ben, en al snel denk ik dan, ach wat moet een mens met mijn geraaskal. Maar deze keer doe ik het toch. Gewoon omdat het kan.

Mijn interne antennes werken over het algemeen redelijk goed. Ik  heb genoeg aan mijn eigen gedachten en kan de negatieve invloeden en vaak vooral domme interacties niet meer zo goed handelen als voorheen.
Een meningsverschil, een andere kijk op de wereld. Het mag allemaal. Nee het moet! En een discussie ben ik nog nooit uit de weg gegaan omdat ik van mening bent dat je alleen maar kunt groeien en leren van een fatsoenlijk robbertje woordvechten.

Maar ik merk dat het lastiger aan het worden is. De rek van de groei is er wel een beetje uit. En daar waar ik vroeger iemand goed kon negeren, om wat voor reden dan ook, merk ik dat mijn geduld een stuk minder is en mijn lontje korter. Gelijke tijd merk ik dat de discussies harder worden. Of beter, de mensen worden harder. Het willens en wetens mensen kwetsen om het even wie. De snoeiharde werkelijkheid van hoe hard mensen kunnen zijn en belangrijker nog, willen zijn.
Ik kan er niets mee.
En misschien zit dan daar wel de verwarring bij mijzelf. Het gemis van oprechtheid. Het gemis van respect. Het gemis. Ik heb het hart op de tong, en vergaloppeer mijzelf nog wel eens in de veronderstelling dat ik dat terug krijg van mensen.

De ”wie goed doet, wie goed ontmoet” is allang niet meer van deze tijd. Call me old fashion, maar ik wil er heilig in blijven geloven. En precies daarom sluit ik mij af, en accepteer ik steeds beter dat het sluiten van het spreekwoordelijke hek van mijn privé terrein een cadeau is. Een cadeau aan mijzelf.
Een goed gesprek hier thuis, aangewakkerd door woorden en diverse acties van buitenstaanders, deden me beseffen Damned if you do, damned if you don’t
Dus het beste wat ik mezelf kan geven is de vrijheid om te blijven zijn wie ik ben. In al mijn voor en tegenspoed. In al mijn mankementen en goedheden. En vooral blijven doen wat mijn hart mij ingeeft.
Wat laten we wel wezen, uiteindelijk blijf ik toch die zekere en bij tijd en wijle zeer onzekere, gekke, soms ook harde tante die ik altijd al was. En ik laat me niet leiden door de emotionele incontinentie van anderen.

Tot zover het stukje geraaskal. Let’s get down to business

Enige tijd geleden heb ik mijn hobby fotografie weer opgepakt. Deze keer wat fanatieker dan de andere keren daarvoor. Ik vind het zo ontzettend leuk!  Maar niet gehinderd door enige vorm van creativiteit, merk ik dat ik tegen wat handicaps aanloop. Dat bos, die molen die bos bloemen.
Been there done that seen the video. Laten we vooruitgaan. Ja !
Maar dan valt het stil.  Wat dan? Hoe dan?
Ik surf me wezenloos naar voorbeelden, ideeën en plaatsen.  En het enige wat ik denk ik Wauw.. dat is gaaf! En meteen erachter aan, dat kan ik vast niet dus laat ik dat maar niet proberen.
Het oh zo wijze oefening baart kunst is niet aan mij besteedt. Ik doe iets en moet dat per onmiddellijk acuut kunnen anders begin ik er niet eens aan.  Iemand enig idee hoe vermoeiend dat is? En zo kom ik bij mij de spirituele gemoedsrust. Waar haal ik de kracht vandaan om wat geduldiger te worden. Hoe train je zoiets? Even serieus nou!

Ga je dan bijvoorbeeld langs een beekje zitten en denken ik heb het geduld hier 50 minuten te zitten en niets te doen? Ik zou knettergek worden.
Maar ik maak geen dolletje. Ik ben echt op zoek naar tips hoe je geduld kunt kweken.

Ik kan soms wel een uur of langer aan één object besteden om te fotograferen. Langs die kant, of met dat diafragma.  En ik maak talloze foto’s denkende dat ik het ene plaatje er tussen heb zitten.
De teleurstelling is onnoemlijk groot als dat niet zo blijkt te zijn. En wat volgt is een weigering dat nog eens over te doen en hopen op beter, of op zijn minst te leren hoe het beter kan.
Nope not me. Niet gelukt staat gelijk aan kan ik niet. En door.

De frustratie stoom komt mij nu uit de oren. Ik weet dat dit de waarheid is, en toch als ik dit zo keihard in letters op papier zie denk ik dat 6 therapeuten niet genoeg zijn om deze verfoeide eigenschap ooit bij de wortel te kunnen verdoodmoorden.

Dus. Ik heb een aantal keuzes. Ofwel ik ga gewoon door wat met wat ik nu doe. Halfbakken af en toe eens wat klikkerdeklikken. Of ik gooi de handdoek in de ring of ik ga serieus proberen dit aan te pakken.
Ik kies voor het laatste. Ik geef niet op.
Volgens mij moet ik om te beginnen eens  stoppen met gapen naar facebookgroepen, insta accounts en youtube filmpjes. De lat wat lager. Fotograferen wat ik mooi en leuk vind.
Dan maar de titel toeristenfotograaf.
Fotograferen kun je leren, creativiteit niet.


Er zal dus zo af en toe wat foto’s voorbij gaan komen op dit blog. Niet alleen, want een vos verliest wel zijn haar maar niet zijn streken. En dus zal ik hier blijven ventileren over alles wat mij bezig houdt.
Hopelijk wat frequenter als voorheen. Maar minder vaak als vroeger. Een middenweg Mary-Ann een middenweg.

Als ik ooit de betekenis van dat woord volledig ga begrijpen zal ik nog gekker worden van blijdschap.

Ik wens jullie allen veel liefde, kracht, blijdschap. Wees lief voor elkaar in deze rare tijden. Zorg voor elkaar en jezelf.

Tot de volgende